บางส่วนจาก จดหมายตอบ...เพื่อน...

จดหมายตอบ....เพื่อน....

ช่างยากที่จะหาถ้อยคำมาเอ่ยแทนสิ่งที่อยู่ในใจให้ชัดเจนจนหมดสิ้น หวังยิ่งให้มีถ้อยอักษรเพียงพอสำหรับเป็นตัวแทนทุกความคิดและความรู้สึกจากข้างใน เพียงหวังให้สิ่งนี้เป็นสื่อกลางระหว่างกัน แม้จะมีพลังน้อยกว่าสื่อใจก็ตามที...

การคิดสร้างสรรค์ที่ดูเหมือนจะเป็นความเพ้อฝันอยู่นานเนิ่น ในที่สุดมันก็ถูกพลังของใจที่โหยหาของคนธรรมดากลุ่มหนึ่งพลิกกลับให้กลายเป็นสิ่งสร้างสรรค์ขึ้นมาได้ ความภูมิใจ ความสุข ความอิ่มเอม ที่เกิดขึ้นในใจเช่นเดียวกัน ก็คงยากที่จะหาสิ่งใดมาเอ่ยแทนได้หมดสิ้น มองดูเหมือนเป็นเพียงการพบปะของ กลุ่มคนทั้งที่คุ้นเคยและแปลกหน้า แต่ประหลาดนักที่การพบปะครั้งนี้ได้สร้างพลังใจอย่างมหาศาลแก่กันและกัน

ค่ายที่ได้เกิดขึ้นแล้วนั้น หากจะมองในแง่ความงามตามคุณค่าอีกหนึ่งมุม ก็น่าจะพบว่ามันได้ให้กำลังใจที่ยิ่งใหญ่แก่ทุกคนที่สร้างสรรค์และสัมผัสมัน ทำให้เพื่อนรู้จักกันและกันดียิ่งขึ้น และทำให้แต่ละคนพบว่า ทั้งร่างกาย กำลังใจ และความหวังของเรา มิได้หยัดยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยวดั่งที่คิดในตอนแรก ต่อสำนึกความเสียดายที่พวกเขาน่าจะได้รับอะไรมากกว่านี้นั้น คงมิได้บั่นทอนคุณค่าของสิ่งที่เกิดขึ้นไปมากนัก อย่างน้อย นอกจากห้วงเวลาการได้พบกันอีกครั้งในบรรยากาศอันคุ้นเคย และนอกจากการได้ร่วมกันสร้างภูมิคุ้มกันด้านดีให้แก่พวกเขา สิ่งหนึ่งซึ่งได้เกิดขึ้นแล้ว... นั่นคือ การเรียนรู้ของพวกเราเอง หากจะว่าไปแล้ว นี่ก็เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของการแสดงพลังของใบไม้รุ่นแรกหลังการแยกย้ายไปเก็บประสบการณ์และความงดงามให้แก่ชีวิต มันคือการเรียนรู้...เรียนรู้อย่างไม่สิ้นสุด...ครั้งนี้ก็เช่นกัน

แปลก...ที่กลุ่มคนที่เริ่มรู้จักกันจากคำว่า “ เพื่อน ” จะถูกสายใยทรงพลังของคำคำนี้ ผูกใจเรียงร้อยเข้าด้วยกันอย่างแน่นแฟ้น...ทีละน้อย...ทีละน้อย ระยะทางมิอาจสำแดงพลังทำลายความรู้สึกเหล่านี้...ตรงข้าม...กลับเสริมพลังของคำว่าเพื่อนให้กล้าแกร่งยิ่งขึ้นจนยากที่จะถูกทำลายด้วยสิ่งใดใด และในการพบปะครั้งนี้ สายใยอันทรงพลังของความเป็นเพื่อน ก็แสดงอานุภาพของมันอย่างไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย
............

การเดินทางของคำขอบคุณ....สู่เพื่อน
เพื่อน
14 / 12 / 2550